-
Heterodoksja przedreformacyjna w Kościele (Ch14)
Obrazek: Ostatni bastion katarów w Montsegur we Francji Heterodoksja przedreformacyjna Odłamy doktrynalne Wiek XI przyniósł, po okresie względnego spokoju, nową falę sporów doktrynalnych i ostrej krytyki Kościoła. Początkowo były to pojedyncze grupy heretyków, zwalczane skutecznie przez ortodoksję. Z czasem ruchy heterodoksyjne występowały coraz liczniej i były lepiej zorganizowane, zatem przygotowały one grunt dla późniejszych wielkich przemian w religii chrześcijańskiej. Uwaga Pierwsze wystąpienia zanotowano na terenie Francji: w Szampanii w 1000 r., w Akwitanii w 1018 r., w Orleanie – 1022 r., w Leodium – 1135 i 1145, w prowincji Perigord – 1143, w Agen nad Garonną – w tym samym mniej więcej czasie, w Bretanii oraz w śr. i poł.…
-
Racja i Słabość
Racja i Słabość Bóg i człowiek Relacje z Bogiem są zawsze trudne dla człowieka. Nikt z nas, ludzi, nie zna Boga, nie rozumie i nawet nie ma pojęcia jak On Istnieje? Kim jest i jakimi cechami się charakteryzuje? Co o nas myśli, czego tak naprawdę od nas oczekuje i czy w ogóle o każdym człowieku wie? Widzi go? Słyszy? Czy wie, co on robi i co myśli? I czy wie, że ktoś cierpi, a ktoś inny się cieszy? I generalnie: jaki jest cel, sens istnienia Boga, jak również człowieka, czyli jak jest urządzony świat, a może Wszechświat? Zupełnie nie wiadomo! Duchowni (kapłani, zakonnicy) opisują Boga i podają Jego cechy, a…
-
Polityka Kościoła po rozpadzie Cesarstwa Rzymskiego (Ch7)
Obrazek: Watykan Polityka Kościoła po rozpadzie Cesarstwa Rzymskiego będzie miała znamienne konsekwencje w późniejszych wiekach. Konsekwencje dla nowo utworzonych państw, ale również dla losów samego chrześcijaństwa. Chrześcijaństwo cierpiące, umęczone, poranione w pierwszych wiekach, leczy się z ran i umacnia. Umacnia się powoli, lawirując wśród wielu zagrożeń z zewnątrz i z wewnątrz, aczkolwiek z wieku na wiek staje się coraz silniejsze, bardziej rozległe i sławne. W miarę poczucia pewności – zaczyna samo kąsać. Każdego i wszystkich, którzy wejdą mu w drogę. Panowanie, oto cel, który przyświeca organizacji wspólnot chrześcijańskich – Kościołowi powszechnemu. Nie posłannictwo głoszenia Prawdy Objawienia; i nie kaznodziejstwo; nie pokora i skromność – niestety! Po rozpadzie Cesarstwa Rzymskiego powstaje…
-
Jezu Chryste ukochany. Czy ludzie są z natury dobrzy czy źli?
Obrazek: Koniec świata Jezu Chryste ukochany, to modlitwa, w zasadzie prosty tekst, ot, kilkanaście linijek, takich od serca… Można oczywiście modlić się własnymi słowami, codziennie innymi; chyba można też modlić się bez słów?; można też wykonać jakieś gesty lub uczynkami wielbić Boga. Chociaż – patrząc na ostatnie wydarzenia – nie wiem, czy ludziom potrzebna jest modlitwa? Znane jest przysłowie: “Jak trwoga, to do Boga”. Zatem obecnie, w trudnym czasie pandemii wirusa, pomyślałam, że ludzie więcej się modlą. Że zwracają się do Boga nawet ci, którzy wcześniej tego nie robili. A tymczasem, jest chyba odwrotnie? Przyznam, że moje wcześniejsze przypuszczenia były błędne. Bardzo się zdziwiłam. Nie wiedziałam, że tak dużo ludzi…
-
Apologie oraz pisma antychrześcijańskie (Ch4)
Obrazek: Wielki Dzień gniewu Pańskiego, opisany w Apokalipsie. Obraz Johna Martina z 1853 r. Pierwsze apologie oraz pisma antychrześcijańskie mogły powstać już w II wieku naszej ery. Niektórzy dokumentaliści chrześcijańscy twierdzą, że nawet pod koniec I wieku n.e. Całokształt koncepcji teologiczno-filozoficznych chrześcijańskich apologetów i Ojców Kościoła, formułowanych i rozwijanych od II do VII w. określa się mianem – patrystyki. W tym czasie powstało mnóstwo dzieł, pism, homilii, traktatów i listów. Część z nich została zakwalifikowana do pism kanonicznych, a znacznie większa część – to pisma apokryficzne. Kanon stanowią te pisma, które zostały uznane oficjalnie, przyjęte przez sobór (w tym wypadku w Trydencie – 1546 r.). Apokryfy (z gr. apokrypto – ukrywam, taję)…
-
Synkretyzm i asymilacja obrzędów pogańskich (Ch3)
Obrazek: obrzędy związane z ogniem Synkretyzm i asymilacja obrzędów pogańskich w obrębie chrześcijaństwa miały miejsce w pierwszych wiekach n.e., tj. w okresie zdobywania nowych wyznawców i krzewienia wyznania na nowych terenach. To, co próbował osiągnąć Konstantyn Wielki przy pomocy chrześcijaństwa (a mianowicie jedność i siłę państwa), okazało się chybione. Wspólna religia nie scaliła Cesarstwa Rzymskiego, wpływy łacińskie w zachodniej części i wpływy helleńskie na Wschodzie już wcześniej podzieliły Imperium: na Zachodnie i Wschodnie. Różne tempo postępu gospodarczego, odmienne interesy i odmienna kultura na trwałe podzieliły Cesarstwo. Wyższy poziom gospodarczy, kulturalny i edukacyjny wschodnich części Cesarstwa, spowodował przeniesienie centrum politycznego z Zachodu na Wschód. Przeróżne zabiegi w kierunku zachowania jedności państwa…
-
Losy chrześcijaństwa w Imperium Rzymskim (Ch2)
Obrazek: Symbole chrześcijaństwa Losy chrześcijaństwa w Imperium Rzymskim początkowo były bardzo skomplikowane i trudne. Chrześcijanie stanowili nową, odrębną grupę w społeczności rzymskiej. Odnoszono się do nich ze wzgardą i podejrzliwością, oskarżając o wszelkie nieszczęścia i klęski: zarazę, głód, trzęsienia ziemi, za co, grupowo, skazywani byli na tortury i śmierć. Rozszarpywani przez dzikie zwierzęta, zapewniali publiczną rozrywkę w spektakularnych widowiskach. Przegrywali ze zmasowanym atakiem, lecz ich idea, dzieło religii Odkupienia – przetrwała. Cesarstwo Wschodnie Rzymskie z czasem nazwane zostało Bizantyjskim. Najpierw funkcjonowały obie nazwy, a jednoznaczna cezura między obu Cesarstwami jest trudna do ustalenia. Na przykład pod koniec III wieku Maksymilian panował w Rzymie, a Dioklecjan (od 286 r.) rezydował w…
