Nie powiedziałem, że ją kocham (BJ5)

Czarny Kruk

Już wydawało się, że wszystko ogarnąłem. Ułożyłem swoje życie; choć nie tak miało być, lecz miałem spokój i jakie takie zadowolenie. Ale w środku, tęsknoty pozostały. Pozostały i raz po raz dawały znać o sobie, ale spychałem je jeszcze głębiej, kiedy tylko się pojawiały; zabijałem je nawet, gdy domagały się realizacji.

A teraz? Teraz wydaje mi się, że jednak wciąż na coś czekałem. I już wiem: to na Nią czekałem. Na moją smukłą Jaskółeczkę.

Każdy (chyba?) mężczyzna czeka na wielką miłość, na tę jedyną dziewczynę, kobietę, którą pragnie obdarzyć prawdziwym, męskim uczuciem. Jednak mało który się do tego przyzna, chociażby przed sobą.

Nie powiedziałem wprost, że ją kocham, nie miałem odwagi… Zresztą ona zgrabnie zmienia temat rozmowy, gdy tylko wyczuje, że mam ochotę na wyznania.

Chciałbym od niej usłyszeć jakieś ciepłe słowa, że chętnie się ze mną spotyka, że tęskni choć trochę. Wprawdzie powiedziała, że podziwia mnie za to, co robię, ale nie wiem, czy jestem ważny w jej życiu i czy w ogóle coś dla niej znaczę…? 

I nadal nie ma czasu na spotkanie. Ciekawe co ona porabia w wolnych chwilach? Powiedziała:

– Gdy mam wolną chwilę, to nie mam pojęcia za co się zabrać. Tyle mam na głowie.

Uśmiechałem się:
– Chyba dużo jasnych włosów! – myślałem, bo przecież nie ma żadnych obowiązków rodzinnych, a jej praca też nie jest czasochłonna.

Ma, zdaje się, szerokie towarzystwo, bywa tu i tam…, o czym umie barwnie opowiadać. Ciekawe czy ma kogoś bliższego? Taka piękna dziewczyna z pewnością ma wielu adoratorów. Widzę zresztą, jak się za nią oglądają mężczyźni, gdy jesteśmy razem. Niejeden pewnie mi zazdrości. Tylko czego???

Zdaje się, Czarny Kruku, że to ty jesteś zazdrosny!

CK